Helaas heb ik in 2019 een groot verlies meegemaakt. Onze jongste zoon overleed op vrijdag 13 september door zelfdoding. Hierover hebben we nooit een geheim gemaakt. Ik dacht nooit meer foto's te gaan maken. Ik had "niets"om vast te leggen. Herinneringen was het enigste wat restte. En toch nam ik mijn toestel mee naar de tuin van het crematorium waar hij toen een maand verbleef. Ik leefde vanaf toen in een klein wereldje. Ik zag door de zoeker van de camera kleine details. Een wereld die me weer wat licht gaf. Genieten van de kleine dingen in het leven die er gewoon allemaal om ons heen zijn. De natuur met zijn pracht en praal. Een half jaar na zijn overlijden kwam corona. Ik moest noodgedwongen weer met de pedicure praktijk die ik ook run, dicht nadat ik net weer voor een 3 maanden was opgestart na zijn overlijden. Ik ben toen met de camera weer op pad gedaan als tijdverdrijf en mijn hoofd leeg maken. Ik zag weer een ruimere wereld, dan alleen door de zoeker. Ik wilde meer maar wat?
‍
Inmiddels begonnen met de fotovakschool. Einddoel afscheidsfotografie. Dit laatste hebben we zelf mogen ervaren wat het betekenen kan om foto's te hebben van het afscheid. Het heeft mij enorm geholpen bij de verwerking van dit enorme verlies. Maar niet alleen verlies is afscheid. Afscheid kan ook zijn van een periode van ziek zijn, werkperiode, werkplek etc. Momenten vastleggen zonder een vastomlijnd plan vind ik het meest mooie om te mogen doen. Spontane mooie momenten vastleggen. Een klein gebaar in een groot geheel. Dat trekt mijn aandacht en probeer ik vast te leggen. Kleine details in het grote geheel. Dat ik nu mijn hart volg en van mijn hobby mijn werk wil gaan maken is iets wat ik nooit had verwacht. Mensen helpen is iets wat ik graag doe. Dit doe ik nog steeds in mijn praktijk. Met daarnaast mijn grootste passie, foto's maken.